Λίγο πριν υποδεχτούμε το 2ο TEDx[email protected] ας διαβάσουμε τις εντυπώσεις δασκάλων & μαθητών που παρουσίασαν το εργαστήρι “Δημιουργίες με την τέχνη του decoupage και του ψηφιδωτού” στο 1ο ΤEDxΚ[email protected] για τους μικρούς μας φίλους!

Διαβάστε περισσότερα… Ένα εργαστήρι από παιδιά… για παιδιά!

Η ευθύνη του να γράψεις κάτι για μια εκδήλωση που πρωταγωνιστές είναι τα παιδιά είναι κάτι παραπάνω από μεγάλη! Δε ξέρω αν διαβαστεί από αυτά αλλά και πάλι. Είναι σαν να περιμένεις το πράσινο φανάρι των πεζών να ανάψει σε ένα δρόμο που δε περνάνε αυτοκίνητα. Που η παρόρμηση σου σου λέει να περάσεις, αλλά η ευθύνη του προτύπου που έχουμε, θέλουμε δε θέλουμε, είναι μεγαλύτερη και σημαντικότερη από αυτό. Και έτσι περιμένεις μήπως και κάποιο παιδικό μάτι σε δει και πει πως δε σεβάστηκες. Κάπως έτσι νιώθω και τώρα. Ότι αυτό το κείμενο, ακόμα και αν δε διαβαστεί από κανένα νέο, κάτι μέσα μου λέει να μιλήσω σε αυτούς. Μήπως και… Και αυτό θα κάνω.

Που λέτε έπρεπε να παραδώσω αυτό το κείμενο εδώ και καιρό. Δε μπορούσα όμως να βρω κάτι για το οποίο αξίζει να μιλήσεις. Μέχρι που έπεσα πάνω στη φωτογραφία μιας σεκόγιας που άνηκε στα 20 μεγαλύτερα δέντρα του κόσμου. Μιλάμε για μεγαθήριο! Πρέπει να σκαρφαλώσουν καμιά εικοσαριά χωριά πάνω τους για να πεις ότι κάλυψαν όλη την επιφάνεια. Και μπορεί να λέω και λίγα! Και ύστερα σκέφτηκα τους μαθητές μου. Τα πιτσιρικάκια που τόσο δύσκολα εντυπωσιάζονται. Από μικρή ηλικία τα έχουν δει “όλα” και κάνεις πάρτυ, κάθε φορά που καταφέρνεις να δεις αυτήν την έκπληξη στα μάτια τους. Άραγε θα εντυπωσιάζονταν από ένα τέτοιο πανύψηλο δέντρο; Άραγε εμείς οι μεγάλοι, θα εντυπωσιαζόμασταν από αυτό;

Υπήρχαν εποχές που οι άνθρωποι έμεναν με το στόμα ανοιχτό όταν ένα “μάγος” έβγαζε από το καπέλο του ένα κουνέλι! “Μα που χωράει εκεί μέσα”; έλεγαν.

Και περνούσαν οι εποχές και οι άνθρωποι έβρισκαν συνεχώς πράγματα να εντυπωσιάζονται. Πως η πληροφορία πέρασε από τις βιβλιοθήκες στο σπίτι, από το σπίτι στον υπολογιστή, από τον υπολογιστή στο κινητό, από το κινητό σε μικροσκοπικούς αποθηκευτικούς χώρους που αντέχουν όλο και περισσότερη πληροφορία σε όλο και μικρότερο χώρο. Και οι άνθρωποι εντυπωσιάζονταν. “Μα που χωράει εκεί μέσα”; έλεγαν.

Και ήρθε μετά και η σεκόγια. Που έγινε απλώς ένα ψηλό δέντρο.

Όμως αγαπητοί μου φίλοι το δέντρο αυτό, γεννήθηκε από ένα σπόρο που χανόταν στην ανθρώπινη χούφτα. Εκείνος ο σπόρος έκρυβε μέσα του τη δύναμη για να κάνει τη σεκόγια να τρυπήσει τους ουρανούς. Έκρυβε “μέσα” του ολόκληρο το δέντρο!

Ένα ωάριο και ένα σπερματοζωάριο κρυμμένα από το γυμνό μάτι, είναι ικανά να δημιουργήσουν εσάς, υπέροχα ανθρώπινα πλάσματα. Να γεννήσουν τη σκέψη, την αγάπη, τη φιλία, τη δημιουργία και όλα αυτά που μας κάνουν αυτό που είμαστε.

Μα εμείς θα μαγευόμαστε από τα καινούρια της τεχνολογίας και τα αποκτήματα μας, γιατί η φύση δε ζητά την προσοχή. Η πιο σιωπηλή δασκάλα θα είναι πάντα εκεί, όχι γιατί μας χρειάζεται, αλλά γιατί όταν θα χάσουμε την πίστη μας, θα είναι εκεί να φυσήξει ένα σπόρο στην αυλή μας να φυτρώσει ανάμεσα στις πλάκες.

Και ίσως τότε καταλάβουμε…

Με αγάπη,
Άγγελος

 

Είμαι λάτρης των ταξιδιών και μ’ αρέσει να βρίσκομαι σε νέες κουλτούρες, πολιτισμούς και να γίνομαι ένα με τους κατοίκους των χωρών που επισκέπτομαι. Τα τελευταία χρόνια όμως λόγω των παιδιών έχουμε μαζευτεί και δεν (πολύ) βγαίνουμε εκτός των τειχών της χώρας. Στεναχωριέμαι λίγο, αλλά με το Γιάννη να βαδίζει στα 3,5, τα ταξίδια μου πραγματοποιούνται ακόμη πιο συχνά και κάθε φορά ακόμη πιο έντονα!

Με τα ερεθίσματα του Γιάννη να αυξάνονται διαρκώς, καθημερινά σε κάθε μας κουβέντα με ταξιδεύει σε μαγικούς προορισμούς χωρίς εισιτήρια και περιορισμούς. Είναι χαρακτηριστικό της ηλικίας να δημιουργεί ιστορίες βγαλμένες από τη φαντασία και αυτό μου χαρίζει μοναδικές ταξιδιωτικές στιγμές. Η ενθουσιώδης περιγραφή του, οι σχεδόν ακαταλαβίστικες προτάσεις του, αλλά και ό,τι άλλο του έρχεται στο μυαλό να πει και να κάνει, μου δημιουργούν μία εικόνα τόσο τέλεια που δεν θα ήθελα να τελειώσει ποτέ!

Πρόσφατο παράδειγμα/ερέθισμα είναι το video clip «Adventure Of A Lifetime» των Coldplay. Στο Γιάννη αρέσει πολύ το βρετανικό συγκρότημα και παρακολουθεί τις φαντασμαγορικές συναυλίες μέσα από το YouTube – Σ’ αυτό έβαλα και εγώ το χεράκι μου.. Πριν μερικές ημέρες ανακάλυψε το video clip στο οποίο τέσσερις μαϊμούδες χορεύουν, παίζουν μουσική, τραγουδούν στη ζούγκλα. Ενθουσιάστηκε τόσο πολύ που σχεδόν κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί το έβλεπε.

Ξαφνικά ένα πρωί καθώς χουζουρεύαμε, άρχισε να μου περιγράφει ενθουσιασμένος μία ιστορία με πρωταγωνιστές εμάς του δύο, τις τέσσερις μαϊμούδες και τους λεμούριους από το Αττικό Πάρκο. Ήμασταν λέει μαζί με τους λεμούριους (σσ: στον ειδικό χώρο στο ζωολογικό κήπο) οι οποίοι έπαιζαν ντραμς και κιθάρα και ξαφνικά ήρθαν οι μαϊμούδες και τους έφαγαν το φαγητό! Τα μάτια του γούρλωσαν την ώρα που μπήκαν οι μαϊμούδες! Άλλαξε το χρώμα και το ύφος της φωνής του. Συνέχισε να διηγείται ψιθυριστά το παραμύθι με εκφράσεις στο πρόσωπό του που θα ζήλευαν οι καλύτεροι ηθοποιοί! Το ζούσε! Το ένιωθε! Το πίστευε!

Το ίδιο πρωί καθώς πηγαίναμε στο σχολείο μου μιλούσε έντονα, περιγραφικά και με πάθος για κάθε τι που συνέβαινε ή έβλεπε στο δρόμο. Στα δέντρα μου ζητούσε να δω τις μαϊμούδες, στο πλυντήριο αυτοκινήτων να δω τα ντραμς και τις κιθάρες που πλένονται. Σε άλλα αυτοκίνητα έβλεπε να τα οδηγούν ζώα της ζούγκλας. Ασυναρτησίες θα έλεγε κάποιος. Και όμως όχι! Το παιδί βίωνε μία δική του ξεχωριστή πραγματικότητα…

Μία πραγματικότητα η οποία του δημιουργήθηκε βλέποντας ένα απλό video clip.
Μία πραγματικότητα η οποία μόνο ένα παιδί μπορεί να δει και να διηγηθεί.
Μία πραγματικότητα η οποία ήταν χίλιες φορές καλύτερη από οποιοδήποτε ταξίδι.

 

Είδαμε πρόσφατα με τις κόρες μου το Karate Kid, μία από τις αγαπημένες ταινίες των νεανικών μου χρόνων. Υπάρχει μια σκηνή στην οποία ο κύριος Μιγιάγκι, ο δάσκαλος του Καράτε, περιποιείται τα Μπονσάι του. Εξηγώντας στα κορίτσια τι είναι Μπονσάι θυμήθηκα μια σύγκριση που έκανε ο Zig Ziglar σε ομιλία του, μεταξύ του μικροσκοπικού αυτού δέντρου και της γιγάντιας σεκόγιας.

Το Μπονσάι δεν είναι φυτό, είναι δέντρο. Όταν είναι ακόμα μικρό, το βγάζουν από το έδαφος και παρεμβαίνουν στις ρίζες του, παρεμποδίζοντας έτσι την ανάπτυξή του. Εφαρμόζοντας μία ακόμα σειρά τεχνικών, το δέντρο εξελίσσεται  σε αυτή την πανέμορφη – ομολογουμένως – αιωνόβια μινιατούρα.

Στην Καλιφόρνια από την άλλη συναντάμε κάποια άλλα δέντρα που ονομάζονται Σεκόγιες. Είναι πανύψηλα – αιωνόβια και αυτά – δέντρα. Η αρχαιότερη και πιο ογκώδης από όλες τις σεκόγιες, αλλά και όλα τα δέντρα του κόσμου, είναι ο Στρατηγός Σέρμαν (General Sherman) με περίμετρο κορμού 31 μέτρα και ύψος 83 μέτρα.

Μπονσάι και Στρατηγός Σέρμαν. Μινιατούρα και Γίγαντας. Κι όμως, κάποτε είχαν το ίδιο μέγεθος. Όταν ήταν σπόροι, ζύγισαν τα ίδια πάνω-κάτω γραμμάρια. Το ένα μεγάλωσε σε γλάστρα, το άλλο αναπτύχθηκε στο πλούσιο έδαφος της Καλιφόρνιας.

Μπορεί αν φύτευες σπόρους ενός οποιουδήποτε δέντρου στην Καλιφόρνια, να μη γινόταν γιγάντιο. Αλλά σίγουρα χωρίς παρέμβαση στο ριζικό του σύστημα, δε θα γινόταν Μπονσάι. Μπορεί αν φύτευες τους σπόρους της Σεκόγιας στη γλάστρα να μη γινόταν Μπονσάι, καθώς υπάρχουν συγκεκριμένα είδη δέντρων που καλλιεργούνται με αυτό τον τρόπο. Είναι όμως γεγονός ότι το περιβάλλον στο οποίο αναπτύσσεται το κάθε δέντρο έχει απόλυτη σχέση με την ανάπτυξή του και με το αν θα τα καταφέρει να φτάσει στο μέγιστο των δυνατοτήτων του.

Όταν τα παιδιά μας έρχονται στη ζωή είναι σαν να έχουμε στα χέρια μας έναν σπόρο. Δεν ξέρουμε τι είδους σπόρος είναι. Δεν ξέρουμε τι δέντρο θα γίνει όταν μεγαλώσει. Και δεν έχει καμία σημασία. Είναι καθήκον μας όμως να φυτέψουμε τον σπόρο σε εύφορο έδαφος, να τον ποτίζουμε, να του ρίχνουμε λίπασμα και να κάνουμε τα πάντα ώστε να μπορέσει να φτάσει στο μέγιστο των δυνατοτήτων του.

Και αν μέχρι σήμερα παραμελήσαμε να είμαστε οι καλοί καλλιεργητές που έπρεπε να είμαστε ως γονείς, αύριο είναι μία καινούργια μέρα. Ας ποτίσουμε τους σπόρους μας – τα παιδιά μας – με αυτοεκτίμηση, καλοσύνη, ευγνωμοσύνη, αγάπη. Ας απομακρύνουμε τα ζιζάνια του φόβου, της ζήλιας, της αρνητικότητας, της κακίας. Ας αναπτυχθούμε και εμείς, ώστε να γίνουμε το καλύτερο παράδειγμα προς μίμηση.

Και ας δούμε τα παιδιά μας να αναπτύσσονται και να γίνονται τα μοναδικά δέντρα που μόνο εκείνα μπορούν να γίνουν.

Photo credits: Sage Ross, Magnus Manske

Ή Άσπα Τσαμαδή είναι η δημιουργός του blog Aspa Online,  στο οποίο καταγράφει το ταξίδι της στη μητρότητα, έχοντας παράλληλα ανοίξει ένα παράθυρο επικοινωνίας, φιλίας και ανταλλαγής πληροφοριών. Μάθετε περισσότερα για την Άσπα:

Από τα πιο αγαπημένα μου παραμύθια, ίσως και το πιο αγαπημένο μου, είναι «Το παραμύθι με τα χρώματα» του Α. Κυριτσόπουλου. Ένα παραμύθι που ανακάλυψα στην ηλικία των 32 χρονών μέσα από τις συστηματικές βραδινές εξιστορήσεις στην νεογέννητη κόρη μου την ώρα που την έβαζα για ύπνο. «Σήμερα θα δούμε πώς το ουράνιο τόξο πήρε μαζί του όλα τα χρώματα κι έφυγε και άφησε όλο τον κόσμο ασπρόμαυρο….»

Της το διάβαζα κάθε βράδυ για πολλά συνεχόμενα βράδια του χειμώνα που εκείνη αρνιόταν να κοιμηθεί γιατί δεν ήθελε να χάσει όλα αυτά που συνέβαιναν στον θαυμαστό κόσμο των μεγάλων.  Κι έφτασε κάποια στιγμή που το είχα μάθει πλέον απέξω. Και της το έλεγα από μνήμης. Τσεκάροντας πού και πού κρυφά το κείμενο, μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσω ότι ήταν ακριβώς όπως το θυμόμουν «Ήταν μια φορά κι ένα καιρό μια χώρα στην άλλη άκρη του κόσμου όπου είχαν όλα τα καλά. Ήταν όλοι πολύ χαρούμενοι. Εκεί πήγαινε το ουράνιο τόξο….»

Αλλά κι εκείνη, αν και μόλις λίγων μηνών, σαν να το είχε μάθει λέξη προς λέξη. Και αν εγώ ξέχναγα κάποια λέξη και την αντικαθιστούσα με κάποια άλλη γύριζε και με κοίταζε γκρινιάζοντας. «Όμως κανείς δεν το πρόσεχε το ουράνιο τόξο. Κρύφτηκε σε μια γωνιά και κάθισε κι έκλαιγε. Αποφάσισε να φύγει και να  μην ξαναφανεί σε αυτόν τον τόπο….»

Ή μήπως ήταν η φαντασία μου; Η περηφάνια της νέας μάνας για το παιδί της  που το θεωρεί το πιο έξυπνο απ΄όλα και βλέπει σε αυτό επιτεύγματα που δεν είναι φανερά στα μάτια των άλλων; «Μάζεψε τα χρώματα από παντού….έμειναν όλα ασπρόμαυρα».

Μα στ’αλήθεια σας λέω, γκρίνιαζε! Και γύριζε και με κοίταζε με κείνα τα τεράστια πανέμορφα μάτια της περιμένοντας να της διηγηθώ τη συνέχεια για το πώς η παρέα των παιδιών «ο Παύλος, ο Στέφανος, ο Αλέξανδρος και η Ζωή, ξεκίνησαν να βρουν το ουράνιο τόξο και να το φέρουν πίσω».

Κι όσο της διηγιόμουν τις περιπέτειες και τις ταλαιπωρίες τους, σαν να γινόμουν ένα μαζί τους. Σαν να ένιωθα την αγωνία, τη στεναχώρια και την κούρασή τους, συνοδοιπόρος στην απόφασή τους να πετύχουν τον σκοπό τους. Να βρουν το ουράνιο τόξο και να του ζητήσουν συγνώμη που δεν είχαν αναγνωρίσει πόσο πολύτιμο είναι. Και να το φέρουν πίσω στη γη. «Δρόμο παίρνουν, δρόμο αφήνουν. Τελευταία πήγαινε η Ζωή…»

Κι όταν το βρήκαν και υποσχόμενοι στο εξής να το προσέχουν, το έπεισαν να γυρίσει πίσω μαζί τους, η φωνή μου ανέβαινε τόνους από τη συγκίνηση. Και η κόρη μου σαν το καταλάβαινε. Και με αγωνία περίμενε τη συνέχεια. «Έλα μαζί μας. Θα σε προσέχουμε. Έτσι τα παιδιά το κατάφεραν να γυρίσει».

Θυμάμαι πως πάντα έμενε ξύπνια μέχρι ν’ακούσει το τέλος. Και ήταν ένα χαρούμενο τέλος. Γεμάτο χρώματα που μας δίνουν ελπίδα και ομορφαίνουν τη ζωή μας. Ποιος μπορεί άλλωστε να ζει ασπρόμαυρα; «Έτσι είχανε κόκκινα αυγά το Πάσχα και καρπούζια το Καλοκαίρι. Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα».

«Καλημέρα! Τι κάνεις;»

Μια ερώτηση τόσο συνηθισμένη και χιλιοειπωμένη, μα- αναρωτιέμαι- πόσο συνειδητοποιημένη είναι η απάντηση που δίνουμε. «Είμαι καλά! Ευχαριστώ!»

Διαβάστε περισσότερα… Ζωή, ένα τρισδιάστατο ταξίδι!!!

«Η λογική σε πάει από το Α στο Β. Η φαντασία σε πάει παντού» έλεγε και ξαναέλεγε ο Αινστάιν, αλλά λίγοι μοιάζουν να τον έχουν ακούσει – τουλάχιστον στο σύγχρονο σχολείο.

Διαβάστε περισσότερα… Άμεση επιβίβαση: το πλοίο της φαντασίας αναχωρεί!

Το Πιάτο Μου ουσιαστικά αποτελεί μια έξυπνη υπενθύμιση των υγιεινών διατροφικών συνήθειων που χτίζουμε στην καθημερινότητα μας. Οι σωστοί συνδυασμοί στο πιάτο μας μας βοηθούν να είμαστε  και να παραμένουμε υγιείς.

Διαβάστε περισσότερα… Μαθαίνω να φτιάχνω το πιάτο μου ζωγραφίζοντας!

Ο Αμερικανός ποιητής EE Cummings γράφει: «θέλει κουράγιο να μεγαλώσεις και να γίνεις αυτός που πραγματικά είσαι». Αλλά ποιοι είμαστε; Το ορίζουμε εμείς; Ή προσπαθούμε διαρκώς να είμαστε κάτι για τους άλλους; Προσπαθήστε τώρα να το διαβάσετε αυτό σε ένα παιδί. Σίγουρα, θα φύγει από την πρώτη κιόλας πρόταση. Και με το δίκιο του. Και όμως το αφορά άμεσα και καθημερινά.

Διαβάστε περισσότερα… Ας πούμε στα παιδιά την αλήθεια, ας τους πούμε παραμύθια.

Τα παραμύθια αρέσουν σε όλους μας. Διαβάζονται σε κάθε εποχή και αγαπιούνται από τους αναγνώστες τους γιατί κρύβουν μία ανεπιτήδευτη μαγεία μαζί με μία δόση αισιοδοξίας και διδακτισμού.

Διαβάστε περισσότερα… Όταν το «μια φορά κι έναν καιρό» συνάντησε το «και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα»