Ο χρόνος… Ο χρόνος  κυλά πολύ γρήγορα ή κάποιες φορές βασανιστικά αργά. Η αίσθηση που έχει ο καθένας μας για αυτόν είναι σχετική, όπως συμβαίνει άλλωστε και με πολλές άλλες σταθερές της ζωής μας (η προσωπική αίσθηση του βάρους, του ύψους και άλλα). Είναι γνωστή η παρακίνηση «Μην αφήνεις για αύριο αυτό που μπορείς να κάνεις σήμερα». Αλλά και «Έχεις όλο το χρόνο μπροστά σου». Αντιφατικά μηνύματα; Ακούγεται παράξενο, όμως εν μέρει η αξία των σταθερών της ζωής μας είναι ακριβώς αυτό, ότι μας επιτρέπουν να αναπτύσσουμε ελεύθεροι τη σχέση μας μαζί τους.

«Αναρωτιέμαι πώς κάποιοι άνθρωποι συμπεριφέρονται λες και έχουν όλο το χρόνο μπροστά τους, λες και ο χρόνος για αυτούς δε θα τελειώσει ποτέ, σα να έχουν μια ειδική συμφωνία με το Θεό, το Βούδα, με την τύχη τους!». Είναι τα λόγια μιας νεαρής γυναίκας με ένα χρόνιο πρόβλήμα υγείας.

«Αισθάνομαι ότι αν είχα ξανά μια ευκαιρία θα την άρπαζα από τα μαλλιά. Θα έκανα ξανά τη νέα αρχή (γελάει)… νέα και εγώ δεν πάνε μαζί, ε; Αν με άκουγε κανένας…». Έτσι περιγράφει τη δική της σχέση με το χρόνο που έχει περάσει μια ηλικιωμένη γυναίκα.

Ο χρόνος λοιπόν. Εκτός από την υποκειμενική αίσθηση που ο καθένας μας έχει για εκείνον, καθορίζει και με αντικειμενικό τρόπο τη ζωή μας. Για παράδειγμα, ο χρόνος που ξεκινάει ένα παιδί το σχολείο, η διάρκεια των σχολικών ετών και στη συνέχεια η συνήθης διάρκεια των σπουδών. Τα χρονικά διαστήματα αυτά είναι τόσο ισχυρά προσδιορισμένα που τελικά η ζωή μας για πολλά χρόνια οργανώνεται γύρω τους. «Μετά τις σπουδές», λένε συχνά γονείς και παιδιά για διάφορα μεγαλεπίβολα σχέδια. Άλλοι κοινοί χρόνοι είναι οι ηλικίες που κοινωνικά αναμένεται κάποιος να έχει εκπληρώσει οριμένους στόχους. Εκτός από τα στάδια ανάπτυξης και εξέλιξης του ψυχισμού (Craig&Baucum, 2007), υπάρχουν επίσης και άλλοι στόχοι, περισσότερο κοινωνικά προσδιορισμένοι. Για παράδειγμα, μπορεί στα 20 χρόνια του κάποιος να νιώθει και πράγματι να έχει όλο το χρόνο μπροστά του για να επιλέξει τρόπο ζωής, κάτι που γίνεται λιγότερο ευέλικτο στα 35. Τότε αναμένεται να έχει λάβει κανείς ορισμένες σημαντικές αποφάσεις για το πώς θέλει να ζήσει που θα τον βοηθήσουν να παλέψει προς την κατεύθυνση που προτιμά. Εάν επιθυμεί να γίνει γονιός, είναι μια περίοδος που το ερώτημα «πότε;» μπαίνει ισχυρότερο μπροστά του. Εάν πάλι νιώθει αβέβαιος για την επαγγελματική του επιλογή, τα περιθώρια αλλαγών στενεύουν σε σχέση με την περίοδο που την πρωτοέκανε (θεωρητικά στα 18). Ας σημειώσουμε εδώ ότι το περιθώριο διόρθωσης ή αλλαγής είναι βέβαια πάντα εν ενεργεία στη ζωή μας.

ΜΕ ΠΟΙΟΝ ΤΡΟΠΟ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΦΙΛΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΠΕΙΛΗ;

Καταρχήν βάζοντας προτεραιότητες. Σε κάθε περίοδο της ζωής μας ανοίγουν νέα κεφάλαια προς εξερεύνηση και νέοι στόχοι μπορούν να μπαίνουν. Παρά την πίεση που το κάθε άτομο δέχεται από το οικείο περιβάλλον και από τον ευρύτερο περίγυρο, οι ατομικές προτεραιότητες δεν (πρέπει να) υπαγορεύονται από αυτά. Σε κάθε περίπτωση, βοηθά τη σχέση μας με τον χρόνο το βίωμα ότι έχουμε ικανοποιήσει ή ότι είμαστε στο δρόμο προς εκπλήρωση των επιθυμιών που σε κάθε περίοδο ζωής μας είναι σημαντικότερες για εμάς. Μπορεί ορισμένες φορές όλη η ζωή να στρέφεται γύρω από έναν μεγάλο στόχο. Η αφιέρωση της ζωής σε έναν προσωπικό σκοπό μπορεί να μοιάζει σε κάποιους χάσιμο χρόνου, όμως για άλλους είναι η ουσία της ζωής τους (δείτε το σχετικό video εδώ).

Πολλές φορές τα εσωτερικά ταξίδια στο παρελθόν ή στο μέλλον απαλύνουν τον ψυχισμό και τα έχουμε ανάγκη για να ηρεμήσουμε σε μια περίοδο θλίψης, στρες, ή για να αντέξουμε κάποιες ιδιαίτερα επίπονες καταστάσεις. Ο αμυντικός μηχανισμός της παλινδρόμησης συνδέεται με την ανακούφιση που βιώνει ο ψυχισμός επιστρέφοντας σε μια παρελθούσα φάση ζωής, όταν το παρόν βιώνεται ως τραυματικό (Anna Freud, 1936- εκδ. 2007). Η διαρκής μετάθεση μιας επιθυμίας μας χρονικά στο μέλλον ή η «λατρεία» μας για μια περίοδο που έχει περάσει (καθήλωση), λειτουργούν αρνητικά στη σχέση μας με τον χρόνο. Στην πρώτη περίπτωση το άτομο νιώθει να βρίσκεται διαρκώς σε μια κατάσταση αναμονής, με αποτέλεσμα να χάνει το παρόν και τελικά να χάνει την ευκαρία να ζήσει αυτή τη μοναδική ζωή που έχει. Στη δεύτερη περίπτωση μοιάζει σαν κάποιος, ενώ είναι ζωντανός, να έχει «πεθάνει» μετά το τέλος της «χρυσής του περιόδου». Και πάλι το παρόν χάνεται και η ζωή του κυλά χωρίς τη δική του συμμετοχή.

Οι «ανοιχτοί λογαριασμοί» στη ζωή κάποιου, ενισχύουν την αίσθηση ότι ο χρόνος κυλά ανισόρροπα, δηλαδή είτε πολύ γρήγορα, είτε όμως και ότι είναι άπλετος (οπότε ότι μπορούν να λύσουν τις εκκρεμότητές τους εν καιρώ). Συνήθως αφορούν θέματα που φοβόμαστε να αγγίξουμε για τον ένα ή τον άλλο λόγο, θέματα που μας γεννούν βαθιά συναισθήματα και αγγίζουν τραυματισμένες πλευρές της ψυχής μας. Επίσης μπορεί να αφορούν θέματα που αν ανοίξουν ίσως σημάνουν το τέλος μιας κατάστασης όπως έχει ως τώρα και την ανάγκη για μια νέα μορφή στη σχέση, τη δουλειά και τη ζωή μας γενικότερα. Να μην ξεχνάμε ακόμη πως η υψηλή libido (Freud) δημιουργεί στο άτομο μια διαρκή επιθυμία που ψάχνει διάφορους τρόπους εκτόνωσης, έκφρασης και τελικά ικανοποίησης. Ακόμη και μια ζωή ολόκληρη μπορεί να μη φτάνει σε κάποιον για να βιώσει την ικανοποίηση της Επιθυμίας του!

Το «timing» που ακούμε συχνά αφορά ακριβώς τη σύμπτωση χρονικής στιγμής και της επιθυμίας. Πολλές φορές δεν μπορούμε να το επιτύχουμε με αποτέλεσμα την αίσθηση της έλλειψης χρόνου, της ζωής φανταστικούς χρόνους (παρελθοντικούς ή μελλοντικούς) και πάντως την ανάγκη να ξεπηδήσουμε από το παρόν σε άλλους χωροχρόνους. Τα φανταστικά ταξίδια στο χρόνο είναι ανακουφιστικά και απαραίτητα για τον ψυχισμό μας. Άλλωστε μας βοηθούν να παλέψουμε για ένα παρόν που θα συμβάλλει στο πώς θέλουμε να είμαστε και στο μέλλον. Παρελθόν – παρόν – μέλλον… Είναι οι διαστάσεις του δικού μας προσωπικού χρόνου και ορίζουν τη μοναδική ζωή που έχουμε να ζήσουμε. Ανεξάρτητα από το πώς ο καθένας διαλέγει να διαχειρίζεται την πραγματική και συμβολική διάσταση του χρόνου του, ένα είναι το σημαντικό: Σε κάθε χρόνο της ζωής μας να είμαστε παρόντες.

Από την Αθηνά Πάσχου, Ψυχολόγο, MSc στην Αντιμετώπιση του Πόνου και τα Ψυχογραφήματα.

Βιβλιογραφικές και Διαδικτυακές Παραπομπές:

Baucum D., Craig, G.J. (2007). Η Ανάπτυξη του Ανθρώπου. Αθήνα: Εκδόσεις Παπαζήση.

Freud A. (2007). Το Εγώ και οι Μηχανισμοί Άμυνας. Αθήνα: Εκδόσεις Καστανιώτη.

Laplanche J., Pontalis J-B. (1986). Το Λεξιλόγιο της Ψυχανάλυσης. Αθήνα: Εκδόσεις Κέδρος.

http://www.ted.com/talks/joshua_prager_in_search_for_the_man_who_broke_my_neck.html

Ο χρόνος είναι μια σχετική έννοια για τα παιδιά.

Συνήθως σου λένε  “μισό λεπτό…” και εννοούν μισό δεύτερο και άλλες φορές αυτό το λεπτάκι -που είναι και μισό-, “μετατρέπεται” στο μυαλουδάκι τους σε αιωνιότητα!

Την ίδια στιγμή, ο χρόνος που περνούν μαζί μας  δεν τους είναι ποτέ αρκετός.

Και δεν έχουν άδικο.

Πόσοι από εμάς δεν θεωρούμε ότι “προσφέρουμε” στο παιδί μας τα πάντα, υλικά αγαθά, ρούχα, φαγητό, παιχνίδια παραγνωρίζοντας το πιο σημαντικό, το χρόνο που του αφιερώνουμε;  

Ε, λοιπόν εδώ είναι το θέμα. Παρότι εργαζόμαστε σκληρά για να μη λείψει τίποτα  στο παιδί μας, δεν αξιολογούμε σωστά την κύρια και βασική του επιθυμία που δεν είναι άλλη από το να περάσει όσο περισσότερο χρόνο μπορεί μαζί μας!

Όχι για να παίξουμε ένα τέταρτο και στη συνέχεια να του πούμε ότι είμαστε κουρασμένοι, ή να του υποσχεθούμε ότι το Σαββατοκύριακο θα κάνουμε εκείνη τη βόλτα με το ποδήλατο που την έχουμε αναβάλει τρεις φορές. 

Αλλά για να κάτσουμε αγκαλιά στον καναπέ και να δούμε παρέα το αγαπημένο του παιδικό, να το ρωτήσουμε με ενδιαφέρον τι καινούργιο έμαθε στο σχολείο, να φτιάξουμε από κοινού μια κατασκευή ή μια χειροτεχνία, να του ζητήσουμε να μας βοηθήσει να ετοιμάσουμε το βραδινό,  να διαβάσουμε μαζί ένα βιβλίο και να δείξουμε ενδιαφέρον σε όλα εκείνα που θέλει να μας πει.

Και κάπως έτσι, με κουβεντούλα εντός τετάρτου στο κρεβάτι του πριν κοιμηθεί, με δέκα λεπτά την ώρα του πρωϊνού και με μια ζεστή αγκαλιά για καλημέρα, θ’ αρχίσουμε να χτίζουμε τη σχέση με το παιδί μας. 

Μια σχέση που είναι τόσο σημαντική και όμως, στην πολυάσχολη ζωή μας, τη σημασία της συχνά την παραβλέπουμε. Περιέργως, θυσιάζουμε πολύτιμο χρόνο για να πάμε με τα παιδιά μας σε δραστηριότητες, για να τα βοηθήσουμε να αναπτυχθούν καλύτερα, όταν αυτό που συχνά χρειάζονται περισσότερο από όλα, είναι χαλαρός χρόνος μαζί μας!

Η στιγμή που νιώθουμε εξουθενωμένοι και το μόνο που θέλουμε είναι η ησυχία μας, είναι ακριβώς η στιγμή που είναι πιο σημαντικό να έρθουμε κοντά τους.

Τα παιδιά πρέπει πάντα να αισθάνονται ότι τα αγαπάμε χωρίς όρους και χωρίς διαλείμματα.

Ο χρόνος ισούται με την αγάπη. Δεν μπορείς να πεις ότι αγαπάς κάποιον και να μην μπορείς να του αφιερώσεις καθόλου χρόνο. Όσες φορές λοιπόν και αν λέμε στο παιδί μας ότι το αγαπάμε, θα περιμένει να του το δείξουμε με πράξεις…

Την επόμενη φορά πριν ξεστομίσουμε  μία από αυτές τις φράσεις, “όχι τώρα, βιάζομαι”, ” σε παρακαλώ πήγαινε στο δωμάτιό σου και τα λέμε αύριο“, ή “σταμάτα τη φασαρία, έχω πονοκέφαλο”, ας προσπαθήσουμε να πούμε: “έχω δέκα λεπτά πριν φύγω για τη δουλειά, θέλεις να σου ετοιμάσω εγώ το πρωινό σήμερα;” ή “έλα να κάτσουμε να μου πεις πώς ήταν η μέρα σου”. 

Είναι σχεδόν βέβαιο ότι, ακόμα κι αν δεν το δείξει τη δεδομένη στιγμή, ένα χαμόγελο ευτυχίας θα το συντροφεύει για το υπόλοιπο της ημέρας του. 

Και ας μην ξεχνάμε το πιο σημαντικό: ο χρόνος περνάει δραματικά γρήγορα και δεν γυρίζει πίσω για να αλλάξουμε πράγματα και συμπεριφορές. 

Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε τόσο πιο σωστά θα τον διαχειριστούμε προς όφελος του παιδιού μας.  

Παπανικολάου Νίκη

Δημοσιογράφος στο Mothersblog.gr

Λίγο πριν υποδεχτούμε το 2ο TEDx[email protected] ας διαβάσουμε τις εντυπώσεις δασκάλων & μαθητών που παρουσίασαν το εργαστήρι “Δημιουργίες με την τέχνη του decoupage και του ψηφιδωτού” στο 1ο ΤEDxΚ[email protected] για τους μικρούς μας φίλους!

Διαβάστε περισσότερα… Ένα εργαστήρι από παιδιά… για παιδιά!

Η ευθύνη του να γράψεις κάτι για μια εκδήλωση που πρωταγωνιστές είναι τα παιδιά είναι κάτι παραπάνω από μεγάλη! Δε ξέρω αν διαβαστεί από αυτά αλλά και πάλι. Είναι σαν να περιμένεις το πράσινο φανάρι των πεζών να ανάψει σε ένα δρόμο που δε περνάνε αυτοκίνητα. Που η παρόρμηση σου σου λέει να περάσεις, αλλά η ευθύνη του προτύπου που έχουμε, θέλουμε δε θέλουμε, είναι μεγαλύτερη και σημαντικότερη από αυτό. Και έτσι περιμένεις μήπως και κάποιο παιδικό μάτι σε δει και πει πως δε σεβάστηκες. Κάπως έτσι νιώθω και τώρα. Ότι αυτό το κείμενο, ακόμα και αν δε διαβαστεί από κανένα νέο, κάτι μέσα μου λέει να μιλήσω σε αυτούς. Μήπως και… Και αυτό θα κάνω.

Που λέτε έπρεπε να παραδώσω αυτό το κείμενο εδώ και καιρό. Δε μπορούσα όμως να βρω κάτι για το οποίο αξίζει να μιλήσεις. Μέχρι που έπεσα πάνω στη φωτογραφία μιας σεκόγιας που άνηκε στα 20 μεγαλύτερα δέντρα του κόσμου. Μιλάμε για μεγαθήριο! Πρέπει να σκαρφαλώσουν καμιά εικοσαριά χωριά πάνω τους για να πεις ότι κάλυψαν όλη την επιφάνεια. Και μπορεί να λέω και λίγα! Και ύστερα σκέφτηκα τους μαθητές μου. Τα πιτσιρικάκια που τόσο δύσκολα εντυπωσιάζονται. Από μικρή ηλικία τα έχουν δει “όλα” και κάνεις πάρτυ, κάθε φορά που καταφέρνεις να δεις αυτήν την έκπληξη στα μάτια τους. Άραγε θα εντυπωσιάζονταν από ένα τέτοιο πανύψηλο δέντρο; Άραγε εμείς οι μεγάλοι, θα εντυπωσιαζόμασταν από αυτό;

Υπήρχαν εποχές που οι άνθρωποι έμεναν με το στόμα ανοιχτό όταν ένα “μάγος” έβγαζε από το καπέλο του ένα κουνέλι! “Μα που χωράει εκεί μέσα”; έλεγαν.

Και περνούσαν οι εποχές και οι άνθρωποι έβρισκαν συνεχώς πράγματα να εντυπωσιάζονται. Πως η πληροφορία πέρασε από τις βιβλιοθήκες στο σπίτι, από το σπίτι στον υπολογιστή, από τον υπολογιστή στο κινητό, από το κινητό σε μικροσκοπικούς αποθηκευτικούς χώρους που αντέχουν όλο και περισσότερη πληροφορία σε όλο και μικρότερο χώρο. Και οι άνθρωποι εντυπωσιάζονταν. “Μα που χωράει εκεί μέσα”; έλεγαν.

Και ήρθε μετά και η σεκόγια. Που έγινε απλώς ένα ψηλό δέντρο.

Όμως αγαπητοί μου φίλοι το δέντρο αυτό, γεννήθηκε από ένα σπόρο που χανόταν στην ανθρώπινη χούφτα. Εκείνος ο σπόρος έκρυβε μέσα του τη δύναμη για να κάνει τη σεκόγια να τρυπήσει τους ουρανούς. Έκρυβε “μέσα” του ολόκληρο το δέντρο!

Ένα ωάριο και ένα σπερματοζωάριο κρυμμένα από το γυμνό μάτι, είναι ικανά να δημιουργήσουν εσάς, υπέροχα ανθρώπινα πλάσματα. Να γεννήσουν τη σκέψη, την αγάπη, τη φιλία, τη δημιουργία και όλα αυτά που μας κάνουν αυτό που είμαστε.

Μα εμείς θα μαγευόμαστε από τα καινούρια της τεχνολογίας και τα αποκτήματα μας, γιατί η φύση δε ζητά την προσοχή. Η πιο σιωπηλή δασκάλα θα είναι πάντα εκεί, όχι γιατί μας χρειάζεται, αλλά γιατί όταν θα χάσουμε την πίστη μας, θα είναι εκεί να φυσήξει ένα σπόρο στην αυλή μας να φυτρώσει ανάμεσα στις πλάκες.

Και ίσως τότε καταλάβουμε…

Με αγάπη,
Άγγελος

 

Είμαι λάτρης των ταξιδιών και μ’ αρέσει να βρίσκομαι σε νέες κουλτούρες, πολιτισμούς και να γίνομαι ένα με τους κατοίκους των χωρών που επισκέπτομαι. Τα τελευταία χρόνια όμως λόγω των παιδιών έχουμε μαζευτεί και δεν (πολύ) βγαίνουμε εκτός των τειχών της χώρας. Στεναχωριέμαι λίγο, αλλά με το Γιάννη να βαδίζει στα 3,5, τα ταξίδια μου πραγματοποιούνται ακόμη πιο συχνά και κάθε φορά ακόμη πιο έντονα!

Με τα ερεθίσματα του Γιάννη να αυξάνονται διαρκώς, καθημερινά σε κάθε μας κουβέντα με ταξιδεύει σε μαγικούς προορισμούς χωρίς εισιτήρια και περιορισμούς. Είναι χαρακτηριστικό της ηλικίας να δημιουργεί ιστορίες βγαλμένες από τη φαντασία και αυτό μου χαρίζει μοναδικές ταξιδιωτικές στιγμές. Η ενθουσιώδης περιγραφή του, οι σχεδόν ακαταλαβίστικες προτάσεις του, αλλά και ό,τι άλλο του έρχεται στο μυαλό να πει και να κάνει, μου δημιουργούν μία εικόνα τόσο τέλεια που δεν θα ήθελα να τελειώσει ποτέ!

Πρόσφατο παράδειγμα/ερέθισμα είναι το video clip «Adventure Of A Lifetime» των Coldplay. Στο Γιάννη αρέσει πολύ το βρετανικό συγκρότημα και παρακολουθεί τις φαντασμαγορικές συναυλίες μέσα από το YouTube – Σ’ αυτό έβαλα και εγώ το χεράκι μου.. Πριν μερικές ημέρες ανακάλυψε το video clip στο οποίο τέσσερις μαϊμούδες χορεύουν, παίζουν μουσική, τραγουδούν στη ζούγκλα. Ενθουσιάστηκε τόσο πολύ που σχεδόν κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί το έβλεπε.

Ξαφνικά ένα πρωί καθώς χουζουρεύαμε, άρχισε να μου περιγράφει ενθουσιασμένος μία ιστορία με πρωταγωνιστές εμάς του δύο, τις τέσσερις μαϊμούδες και τους λεμούριους από το Αττικό Πάρκο. Ήμασταν λέει μαζί με τους λεμούριους (σσ: στον ειδικό χώρο στο ζωολογικό κήπο) οι οποίοι έπαιζαν ντραμς και κιθάρα και ξαφνικά ήρθαν οι μαϊμούδες και τους έφαγαν το φαγητό! Τα μάτια του γούρλωσαν την ώρα που μπήκαν οι μαϊμούδες! Άλλαξε το χρώμα και το ύφος της φωνής του. Συνέχισε να διηγείται ψιθυριστά το παραμύθι με εκφράσεις στο πρόσωπό του που θα ζήλευαν οι καλύτεροι ηθοποιοί! Το ζούσε! Το ένιωθε! Το πίστευε!

Το ίδιο πρωί καθώς πηγαίναμε στο σχολείο μου μιλούσε έντονα, περιγραφικά και με πάθος για κάθε τι που συνέβαινε ή έβλεπε στο δρόμο. Στα δέντρα μου ζητούσε να δω τις μαϊμούδες, στο πλυντήριο αυτοκινήτων να δω τα ντραμς και τις κιθάρες που πλένονται. Σε άλλα αυτοκίνητα έβλεπε να τα οδηγούν ζώα της ζούγκλας. Ασυναρτησίες θα έλεγε κάποιος. Και όμως όχι! Το παιδί βίωνε μία δική του ξεχωριστή πραγματικότητα…

Μία πραγματικότητα η οποία του δημιουργήθηκε βλέποντας ένα απλό video clip.
Μία πραγματικότητα η οποία μόνο ένα παιδί μπορεί να δει και να διηγηθεί.
Μία πραγματικότητα η οποία ήταν χίλιες φορές καλύτερη από οποιοδήποτε ταξίδι.

 

Είδαμε πρόσφατα με τις κόρες μου το Karate Kid, μία από τις αγαπημένες ταινίες των νεανικών μου χρόνων. Υπάρχει μια σκηνή στην οποία ο κύριος Μιγιάγκι, ο δάσκαλος του Καράτε, περιποιείται τα Μπονσάι του. Εξηγώντας στα κορίτσια τι είναι Μπονσάι θυμήθηκα μια σύγκριση που έκανε ο Zig Ziglar σε ομιλία του, μεταξύ του μικροσκοπικού αυτού δέντρου και της γιγάντιας σεκόγιας.

Το Μπονσάι δεν είναι φυτό, είναι δέντρο. Όταν είναι ακόμα μικρό, το βγάζουν από το έδαφος και παρεμβαίνουν στις ρίζες του, παρεμποδίζοντας έτσι την ανάπτυξή του. Εφαρμόζοντας μία ακόμα σειρά τεχνικών, το δέντρο εξελίσσεται  σε αυτή την πανέμορφη – ομολογουμένως – αιωνόβια μινιατούρα.

Στην Καλιφόρνια από την άλλη συναντάμε κάποια άλλα δέντρα που ονομάζονται Σεκόγιες. Είναι πανύψηλα – αιωνόβια και αυτά – δέντρα. Η αρχαιότερη και πιο ογκώδης από όλες τις σεκόγιες, αλλά και όλα τα δέντρα του κόσμου, είναι ο Στρατηγός Σέρμαν (General Sherman) με περίμετρο κορμού 31 μέτρα και ύψος 83 μέτρα.

Μπονσάι και Στρατηγός Σέρμαν. Μινιατούρα και Γίγαντας. Κι όμως, κάποτε είχαν το ίδιο μέγεθος. Όταν ήταν σπόροι, ζύγισαν τα ίδια πάνω-κάτω γραμμάρια. Το ένα μεγάλωσε σε γλάστρα, το άλλο αναπτύχθηκε στο πλούσιο έδαφος της Καλιφόρνιας.

Μπορεί αν φύτευες σπόρους ενός οποιουδήποτε δέντρου στην Καλιφόρνια, να μη γινόταν γιγάντιο. Αλλά σίγουρα χωρίς παρέμβαση στο ριζικό του σύστημα, δε θα γινόταν Μπονσάι. Μπορεί αν φύτευες τους σπόρους της Σεκόγιας στη γλάστρα να μη γινόταν Μπονσάι, καθώς υπάρχουν συγκεκριμένα είδη δέντρων που καλλιεργούνται με αυτό τον τρόπο. Είναι όμως γεγονός ότι το περιβάλλον στο οποίο αναπτύσσεται το κάθε δέντρο έχει απόλυτη σχέση με την ανάπτυξή του και με το αν θα τα καταφέρει να φτάσει στο μέγιστο των δυνατοτήτων του.

Όταν τα παιδιά μας έρχονται στη ζωή είναι σαν να έχουμε στα χέρια μας έναν σπόρο. Δεν ξέρουμε τι είδους σπόρος είναι. Δεν ξέρουμε τι δέντρο θα γίνει όταν μεγαλώσει. Και δεν έχει καμία σημασία. Είναι καθήκον μας όμως να φυτέψουμε τον σπόρο σε εύφορο έδαφος, να τον ποτίζουμε, να του ρίχνουμε λίπασμα και να κάνουμε τα πάντα ώστε να μπορέσει να φτάσει στο μέγιστο των δυνατοτήτων του.

Και αν μέχρι σήμερα παραμελήσαμε να είμαστε οι καλοί καλλιεργητές που έπρεπε να είμαστε ως γονείς, αύριο είναι μία καινούργια μέρα. Ας ποτίσουμε τους σπόρους μας – τα παιδιά μας – με αυτοεκτίμηση, καλοσύνη, ευγνωμοσύνη, αγάπη. Ας απομακρύνουμε τα ζιζάνια του φόβου, της ζήλιας, της αρνητικότητας, της κακίας. Ας αναπτυχθούμε και εμείς, ώστε να γίνουμε το καλύτερο παράδειγμα προς μίμηση.

Και ας δούμε τα παιδιά μας να αναπτύσσονται και να γίνονται τα μοναδικά δέντρα που μόνο εκείνα μπορούν να γίνουν.

Photo credits: Sage Ross, Magnus Manske

Ή Άσπα Τσαμαδή είναι η δημιουργός του blog Aspa Online,  στο οποίο καταγράφει το ταξίδι της στη μητρότητα, έχοντας παράλληλα ανοίξει ένα παράθυρο επικοινωνίας, φιλίας και ανταλλαγής πληροφοριών. Μάθετε περισσότερα για την Άσπα:

Από τα πιο αγαπημένα μου παραμύθια, ίσως και το πιο αγαπημένο μου, είναι «Το παραμύθι με τα χρώματα» του Α. Κυριτσόπουλου. Ένα παραμύθι που ανακάλυψα στην ηλικία των 32 χρονών μέσα από τις συστηματικές βραδινές εξιστορήσεις στην νεογέννητη κόρη μου την ώρα που την έβαζα για ύπνο. «Σήμερα θα δούμε πώς το ουράνιο τόξο πήρε μαζί του όλα τα χρώματα κι έφυγε και άφησε όλο τον κόσμο ασπρόμαυρο….»

Της το διάβαζα κάθε βράδυ για πολλά συνεχόμενα βράδια του χειμώνα που εκείνη αρνιόταν να κοιμηθεί γιατί δεν ήθελε να χάσει όλα αυτά που συνέβαιναν στον θαυμαστό κόσμο των μεγάλων.  Κι έφτασε κάποια στιγμή που το είχα μάθει πλέον απέξω. Και της το έλεγα από μνήμης. Τσεκάροντας πού και πού κρυφά το κείμενο, μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσω ότι ήταν ακριβώς όπως το θυμόμουν «Ήταν μια φορά κι ένα καιρό μια χώρα στην άλλη άκρη του κόσμου όπου είχαν όλα τα καλά. Ήταν όλοι πολύ χαρούμενοι. Εκεί πήγαινε το ουράνιο τόξο….»

Αλλά κι εκείνη, αν και μόλις λίγων μηνών, σαν να το είχε μάθει λέξη προς λέξη. Και αν εγώ ξέχναγα κάποια λέξη και την αντικαθιστούσα με κάποια άλλη γύριζε και με κοίταζε γκρινιάζοντας. «Όμως κανείς δεν το πρόσεχε το ουράνιο τόξο. Κρύφτηκε σε μια γωνιά και κάθισε κι έκλαιγε. Αποφάσισε να φύγει και να  μην ξαναφανεί σε αυτόν τον τόπο….»

Ή μήπως ήταν η φαντασία μου; Η περηφάνια της νέας μάνας για το παιδί της  που το θεωρεί το πιο έξυπνο απ΄όλα και βλέπει σε αυτό επιτεύγματα που δεν είναι φανερά στα μάτια των άλλων; «Μάζεψε τα χρώματα από παντού….έμειναν όλα ασπρόμαυρα».

Μα στ’αλήθεια σας λέω, γκρίνιαζε! Και γύριζε και με κοίταζε με κείνα τα τεράστια πανέμορφα μάτια της περιμένοντας να της διηγηθώ τη συνέχεια για το πώς η παρέα των παιδιών «ο Παύλος, ο Στέφανος, ο Αλέξανδρος και η Ζωή, ξεκίνησαν να βρουν το ουράνιο τόξο και να το φέρουν πίσω».

Κι όσο της διηγιόμουν τις περιπέτειες και τις ταλαιπωρίες τους, σαν να γινόμουν ένα μαζί τους. Σαν να ένιωθα την αγωνία, τη στεναχώρια και την κούρασή τους, συνοδοιπόρος στην απόφασή τους να πετύχουν τον σκοπό τους. Να βρουν το ουράνιο τόξο και να του ζητήσουν συγνώμη που δεν είχαν αναγνωρίσει πόσο πολύτιμο είναι. Και να το φέρουν πίσω στη γη. «Δρόμο παίρνουν, δρόμο αφήνουν. Τελευταία πήγαινε η Ζωή…»

Κι όταν το βρήκαν και υποσχόμενοι στο εξής να το προσέχουν, το έπεισαν να γυρίσει πίσω μαζί τους, η φωνή μου ανέβαινε τόνους από τη συγκίνηση. Και η κόρη μου σαν το καταλάβαινε. Και με αγωνία περίμενε τη συνέχεια. «Έλα μαζί μας. Θα σε προσέχουμε. Έτσι τα παιδιά το κατάφεραν να γυρίσει».

Θυμάμαι πως πάντα έμενε ξύπνια μέχρι ν’ακούσει το τέλος. Και ήταν ένα χαρούμενο τέλος. Γεμάτο χρώματα που μας δίνουν ελπίδα και ομορφαίνουν τη ζωή μας. Ποιος μπορεί άλλωστε να ζει ασπρόμαυρα; «Έτσι είχανε κόκκινα αυγά το Πάσχα και καρπούζια το Καλοκαίρι. Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα».

«Καλημέρα! Τι κάνεις;»

Μια ερώτηση τόσο συνηθισμένη και χιλιοειπωμένη, μα- αναρωτιέμαι- πόσο συνειδητοποιημένη είναι η απάντηση που δίνουμε. «Είμαι καλά! Ευχαριστώ!»

Διαβάστε περισσότερα… Ζωή, ένα τρισδιάστατο ταξίδι!!!

«Η λογική σε πάει από το Α στο Β. Η φαντασία σε πάει παντού» έλεγε και ξαναέλεγε ο Αινστάιν, αλλά λίγοι μοιάζουν να τον έχουν ακούσει – τουλάχιστον στο σύγχρονο σχολείο.

Διαβάστε περισσότερα… Άμεση επιβίβαση: το πλοίο της φαντασίας αναχωρεί!

Το Πιάτο Μου ουσιαστικά αποτελεί μια έξυπνη υπενθύμιση των υγιεινών διατροφικών συνήθειων που χτίζουμε στην καθημερινότητα μας. Οι σωστοί συνδυασμοί στο πιάτο μας μας βοηθούν να είμαστε  και να παραμένουμε υγιείς.

Διαβάστε περισσότερα… Μαθαίνω να φτιάχνω το πιάτο μου ζωγραφίζοντας!